Pero por certa avaricia creadora ou por unha ambición desbocada
ou por un engañoso afán de protagonismo ou porqué non, movido polo propio espazo
que reclamaba sen dicir pero sí transmite,
que o movemento debe ser libre, anárquico, sen sometemento,
naceu así a seguinte obra, onde neste caso foron as aves as protagonistas,
representantes da liberdade sen atamentos, virtudes ou anhelos cada vez máis alleos ao ser humán,
pero sí desexados.
Inspiradas na estructura dun niño, en consonancia coa estética dunha colmea,
varas foron entrelazándose sen ritmo contínuo aparente, aleatorias na súa colocación
símil dun caos que garda unha potencial orde, escurridizo ao noso entendemento.
Mais o des-orde aparente sorprende cun resultado previamente deseñado,
entón a pregunta brota en un, cómo pode o caos gardar unha orde?,
cómo algo con forma definida pode ser caótica?...pero a evidencia salta a escena...
Será pois que caos e orde conviven nun baile desconcertante para nosa mente?
que contínuamente busca a razón das cousas, desdeñando o azar e o misterio,
a maxia e o ser sendo sen explicación algunha?
Tan só queda liberar a ansia da razón, para que así podamos asumir que o des-control sexa parte natural
da nosa vida, sen temor e con serena aceptación.
Penduralas no aire era a pincelada final
dun cadro des-embarazado de encuadre limitante,
e así facer honor ao principio de liberdade buscado nesta obra.
"Imitando toscamente
a inmensa capacidade
que grandes e pequenas Aves
innatamente posúen,
recreando humildemente
a enorme habilidade
que con pico e patas
elas crean e constrúen,
naceron estes Niño-Bolas"
