Unha chamada, unha proposta...
e de pronto me atopo
nun lugar cheo de historias sen escribir,
tan só ou maravillosamente gravadas
nas lembranzas de quen me amosa o espazo.
No dintel de pedra dunha vella porta
carcomida polos anos
figura a data de 1923.
Tres alboios de cachotería,
onde cada un deles tiña unha función,
embelecen o lugar.
Nun deles as varas que penduran do teito
revelan que foi un secadero de xamóns e chourizos.
noutro, un forno de pan
onde o farrusco das paredes
amósanos todo o que alimentou tan
venerable construcción,
e no terceiro unha porta pechada
agocha seu misterio...
...pero temeroso a abrila
por un respeto inexplicable
poño o ollo nun óco
onde antes a madeira gardou
de miradas indiscretas...
...dentro, na escuridade,
pousado con delicadeza
sobre pedra e terra
descansa un cesto.
Agarda sen agardar nada,
semella que me observa...nos miramos.
Un fino e sutil haz de luz
o atravesa acariñando
É vello,
como todo o que o rodea,
xa non é necesario...
...quedan moi poucos
libres do lume ou o esquecemento.
Solitario na escuridade
agarda sen agardar
co seu silencio do pasado.
Caramba !!!
ResponderEliminarArte en tus manos, ya sabía...y ahora lo descubro en tu pluma. Maravilla !!!
Maravillas es porque los ojos que miran
ResponderEliminarson maravillosos también,
capaces de mirar más allá de lo aparente
descubriendo bajo la capa de lo superficial
lo que en el fondo reside.
Gracias Antonio por tus palabras.