Silencio do pasado

Unha chamada, unha proposta...

e de pronto me atopo 

nun lugar cheo de historias sen escribir,

tan só ou maravillosamente gravadas

nas lembranzas de quen me amosa o espazo.

No dintel de pedra dunha vella porta

carcomida polos anos

figura a data de 1923.

Tres alboios de cachotería, 

onde cada un deles tiña unha función,

embelecen o lugar.

Nun deles as varas que penduran do teito

revelan que foi un secadero de xamóns e chourizos.

noutro, un forno de pan

onde o farrusco das paredes

amósanos todo o que alimentou tan

venerable construcción, 

e no terceiro unha porta pechada

agocha seu misterio...

...pero temeroso a abrila

por un respeto inexplicable

poño o ollo nun óco

onde antes a madeira gardou

de miradas indiscretas...

...dentro, na escuridade,

pousado con delicadeza

sobre pedra e terra

descansa un cesto.

Agarda sen agardar nada,

semella que me observa...nos miramos.

Un fino e sutil haz de luz

o atravesa acariñando

É vello,

como todo o que o rodea,

xa non é necesario...

...quedan moi poucos 

libres do lume ou o esquecemento.

Solitario na escuridade

agarda sen agardar

co seu silencio do pasado.