A miña lista de blogs

luns, 29 de xuño de 2020

Quietud

Baixo Castaños e Carballos
nun oasis de bosque autóctono
protexido de grises eucaliptos e acacias
descanso e reflexiono observando
o medio que me rodea.

Ao lonxe...
un Salgueiral reconquista seu hábitat,
un Canabal medra libre
e unha pequena Barxa refresca meus ollos,
coas súas herbas baixas.

Sobre un muro de pedra multiforme
coidadosamente disposta,
testemuña dunha antiga terraza de cultivos,
paro e reparo
no manto vexetal que me abriga.


Musgos e líquenes
con infinidade de verdes pintados
colonizan os cestos
que tranquilamente se compoñen.

Levoume a Cestería
descubrir o velo
que agochado tiña da miña mirada
esta maravillosa vida
que neste sempre presente Bosque
residía tan fermosa riqueza.

Unha Águia traza seu aéreo camiño,
obviando a miña presenza
agasáiame co seu planear,...
sereo e tranquilo.

domingo, 14 de xuño de 2020

Silencio do pasado

Unha chamada, unha proposta...
e de pronto me atopo 
nun lugar cheo de historias sen escribir,
tan só ou maravillosamente gravadas
nas lembranzas de quen me amosa o espazo.

No dintel de pedra dunha vella porta
carcomida polos anos
figura a data de 1923.

Tres alboios de cachotería, 
onde cada un deles tiña unha función,
embelecen o lugar.

Nun deles as varas que penduran do teito
revelan que foi un secadero de xamóns e chourizos.
noutro, un forno de pan
onde o farrusco das paredes
amósanos todo o que alimentou tan
venerable construcción, 
e no terceiro unha porta pechada
agocha seu misterio...

...pero temeroso a abrila
por un respeto inexplicable
poño o ollo nun óco
onde antes a madeira gardou
de miradas indiscretas...

...dentro, na escuridade,
pousado con delicadeza
sobre pedra e terra
descansa un cesto.




Agarda sen agardar nada,
semella que me observa...nos miramos.
Un fino e sutil haz de luz
o atravesa acariñando

É vello,
como todo o que o rodea,
xa non é necesario...
...quedan moi poucos 
libres do lume ou o esquecemento.

Solitario na escuridade
agarda sen agardar
co seu silencio do pasado.

domingo, 7 de xuño de 2020

O Nacemento

Nace este diario de vida, de cestería,
este caderno de viaxe, testamento dun mortal,
movido por algo descoñecido que mora nos meus adentros.
Os motivos sobran pois o transcendente (porsuposto para mín)
é que colle forma física, vida terrenal
en forma de palabras que toscamente sei utilizar
e imaxes que prestadas collo da natureza que me abraza.

Curiosamente ai uns días coidando das prantas de vimbio
que cultivo para nutrirme dunhas das fibras vexetais
que emprego neste humilde pero ilustre arte,
atopei no medio deles, enredado coidadosamente
coa mesma arte que cestas e cestos se compoñen,
o niño dun paxaro.


Impulsado pola curiosidade
na observación que durante días practiquei
descubrín que merla e merlo
traballaron afanosamente en fascinate colaboración
cos seus dorados peteiros,
na maravillosa creación dun pequeno cunco de fibras vexetais,
él principalmente abastecendo de musgo, herbas,
raíces e pequenas poliñas,
ela habilidosamente dando forma a ese pequeno berce.

Adobado con barro como remate da obra,
días despois catro ovos de verde esmeralda 
mixturados de azuis turquesas
definiron a maravillosa obra da creación.

E naceron,...